دکتر طهمورث پور1

جهت‎دهی آموزش به سوی خود-اشتغالی /

دکتر مجتبی طهمورث پور /
عضو هیئت علمی دانشکده کشاورزی /

در طول دهه‌های گذشته، سیستم آموزشی عمدتاً برنامه‌هایی ارائه داده است که فارغ‌التحصیلانی یکسان تولید می‌کند به طوری که دانشگاه‌ها هنوز نتوانسته‌اند به اندازه کافی، افرادی را برای چالش‌هایی که هنگام کار کردن با آن روبرو می‌شوند، آماده کنند. دانشگاه‌ها می‌بایست در زمینه آماده‌سازی دانشجویانشان برای شغل‌های موفق و عملی، اقدامات بهتری انجام دهند. آن‌ها می‌بایست کمبودهای دانشجویان در زمینه‌های تعیین هدف، جمع‌آوری اطلاعات و تحلیل آن‌ها، مهارت‌های کمی، نوآوری، کارآفرینی، مهارت‌های بینافردی، ابتکار عمل، رهبری، ایجاد ارتباط و ایجاد حس را مد نظر قرار دهند. khod-eshteghali
به طور ویژه، دانشجویان باید بتوانند با سهام‌داران مختلف به خوبی ارتباط برقرار کنند و همچنین مهارت‌های حل مساله و تصمیم‌گیری را توسعه بخشند. دانشجویانی که می‌خواهند مقام مدیریتی داشته باشند می‌بایست قدرت تفکر استراتژیک خود را گسترش دهند، بحران‌ها را مدیریت کنند و تضادها را برطرف سازند. همچنین باید بتوانند به افراد و تیم‌هایی با پیش‌زمینه‌های آموزشی مختلف، انگیزه بدهند و آن‌ها را راهنمایی کنند و با حوزه‌های مختلف از جمله بخش‌های خصوصی و عمومی موسسات و نیز سازمان‌های غیردولتی و انجمن‌های جامعه مدنی همکاری کنند.


entrepreneur 1 گنجاندن کارآفرینی در برنامه‎های آموزشی می‎تواند به این موضوع کمک نماید. کارآفرینی نوع خاصی از قابلیت استخدام است که علاوه بر اینکه فاکتور اصلی بهبود رشد اقتصادی می‌باشد، راه مهمی برای کاهش بیکاری فارغ‌التحصیلان است تا بتوانند به دنبال فرصت‌هایی باشند که اقدامات مخاطره‌آمیز جدید را تولید ‌کنند. کارآفرینان برای اینکه بتوانند موفق به کسب و پرورش مهارت‌هایی چون خلاقیت، حل مساله و توسعه برنامه تجاری در خویشتن شوند. مهارت‌های مذکور می‌تواند از طریق آموزش کارآفرینی و برنامه‌های آموزشی، به خصوص آن‌هایی که بنیان‌گذاران و صاحبان تجارت را مد نظر قرار می‌دهند، گسترش یابند.

این برنامه‌ها، افرادی با تحصیلات و آموزش عملی از قبیل مهارت‌های نرم‌افزاری، ارتباط، هوش اجتماعی، تفکر انتقادی، حسابداری و مدیریت مالی پرورش می‌دهند. به علاوه، این برنامه‌ها، شبکه‌هایی از افراد همفکر پرورش می‌دهد که منجر به ایجاد اکوسیستم کارآفرینی و افزایش فعالیت‌های کارآفرینی می‌شود. به طور خلاصه، اعضای هیات علمی می‌بایست حس آگاهی و نیز طرز فکر "اگر نیاز به شغل داری، خودت آن را بوجود آور" را در میان دانشجویان به‎وجود آورند.