 |
بین المللیسازی آموزش عالی / غلامرضا ملک زاده / |
| واژههایی نظیر جهانی شدن و بین المللیسازی غالباً برای تشریح و توضیح چگونگی تغییر ماهیت برخی از پدیدهها به کار برده میشود که در برخی از موارد ابهاماتی را ایجاد میکند. در رابطه با بین المللیسازی آموزش عالی نیز چنین ابهاماتی به وجود آمده است که نیازمند توضیح است چرا که همانند هر اقدام علمی دیگر تبیین موضوع میتواند ضمن برطرف کردن ابهامات، برنامهریزی اثربخش را تسهیل کند. در رابطه با آموزش عالی از دو اصطلاح جهانی شدن آموزش عالی و بین المللی شدن آموزش عالی استفاده میشود که هر یک بار معنایی خاص خود را دارد که قطعاً بر هدفهای مورد نظر اثر میگذارد. هنگامی که از جهانی شدن آموزش یاد میشود غالباً فرآیندی مورد نظر است که از طریق آن جهان ما به هم پیوسته و وابستهتر میشود چرا که جریان دانش، انسانها، فرهنگها، ایده ها و تجارت، به واسطه جهانی شدن افزایش می یابد. از سوی دیگر در مواردی که بر بین المللی شدن یا بین المللی سازی آموزش عالی تأکید میشود برنامهها و سیاستهای خاص اتخاذ شده توسط دولتها، سیستمهای دانشگاهی، مؤسسات و حتی گروهها به صورت انفرادی برای هماهنگ شدن با پدیده جهانی شدن مورد توجه قرار میگیرد (Donn & Al Manthri, 2010). |
 |
|
در واقع بین المللی سازی، پاسخی برنامهریزی شده به پدیده جهانی شدن است اما بین این دو مفهوم نیز از منظر مبتنی بر حیطه کنترل، میتوان تفاوتهائی قائل شد، چرا که جهانی شدن و اثرات آن خارج از کنترل هر بازیگر یا مجموعه بازیگران است اما در بین المللی سازی، راهبردهایی برای جوامع و مؤسسات مطرح میشود که از پاسخ به تقاضاهای نشأت گرفته از تلاش برای جهانی شدن حاصل میگردند. به بیانی دیگر بین المللی سازی آموزش عالی، به معنای آماده کردن افراد برای کار در یک جهان یکپارچه است (Wilkins & Huisman, 2011). منابع Donn, G., & Al Manthri, Y. (2010). “Globalization and higher education in the Arab Gulf States”. Oxford, UK: Symposium Books. |
|